In de tijd dat Rene in Cantignergues aankomt, is hij 19 jaar en dusdanig ver heen dat hij niet meer weet of hij op aarde of in de hemel is. Volledig de weg kwijt door verslaving, komt hij op de plek waarvan hij via via hoorde: ‘Er is een christelijk centrum in Zuid-Frankrijk, daar gebeuren wonderen.’

Rene groeit op in Schiedam in een katholiek gezin. Hij gelooft zeker in God, maar op zijn manier. Zo jong als hij is, wil hij heel graag de Heer dienen, maar je mag officieel pas op je 7e misdienaar worden. Vanwege een tekort aan misdienaren en een creatieve omzeiling van die regel, word Rene op zijn 6e al misdienaar. Zes jaar lang elke week meermaals in de mis.

Rond zijn 13e begint hij met roken en is hij meer geïnteresseerd in popmuziek en meisjes, dan in iets anders. Hasj komt in beeld. En het gaat bergaf. Maar ergens weet Rene dat wanneer je een probleem hebt, je bij God moet zijn.

Hij gaat dus wel in gesprek met de kapelaan. Het ontroert me wanneer hij met enige voorzichtigheid vertelt: “Ik denk weleens, als hij mij het evangelie uit had kunnen leggen, was het misschien anders gegaan.”

Rene gaat op zijn 17e in een kraakpand wonen; meer een ‘drugspand’. Hij komt in aanraking met drugspaddenstoelen van een groep hippies uit Wales. En hij wil dan alleen nog maar naar Wales om daar letterlijk en figuurlijk meer van te proeven.

Om naar Wales te kunnen is natuurlijk geld nodig en zo komt hij bij de de directrice van Tempo Team in Schiedam. Achter haar hangt een bordje met psalm 23 in het Engels. Rene is blij verrast dat hij daar een songtekst van Pink Floyd ziet.

“Zij hadden die tekst natuurlijk spottend gebruikt, maar ik herkende het.” Zegt Rene en hij lacht. Het lijkt soms net of zijn gezicht een grote glimlach is. Het is zo duidelijk dat hij nu ‘geheel en al’ veranderd is. Het wekt nieuwsgierigheid naar hoe dat komt. Hij verwijst regelmatig naar zijn boek en dat is maar goed ook, want het is niet in een interview te vatten. Toch vraag ik hem om meer te vertellen:

Via Tempo Team krijgt hij een baantje. Dat baantje is alles behalve een succes dus voor Tempo Team was Rene afgeschreven maar God zei tegen de vrouw achter de balie: ”Je moet voor Rene gaan bidden.”

Uiteindelijk lukt het Rene om naar Wales te gaan. Eenmaal daar blijkt de groep niet te zijn wat hij verwachtte. In plaats van gelukzalige trips, hoorde hij een stem in zijn geest waar hij juist onrust van krijgt: ‘You’ll be one of us.’ Het klinkt niet goed. Het zit niet goed en hij weet niet precies hoe of wat maar hij wil dat niet. Hij zit er nog geen week en besluit: “Dit werkt niet.”

Dus terug naar Nederland.

Terug naar zijn drugspand.

Maar er is iets veranderd.

“Ik knipte mijn lange haren kort en ging terug naar Tempo Team om te werken.”

Dit keer wil hij het goed doen. Helaas is er bij Tempo Team niemand echt genegen hem nog een baantje aan te bieden, maar Rene zegt tegen de vrouw aan de balie: “Denk je niet dat iedereen een tweede kans verdient?”

En zo krijgt hij een baan in Reformatorisch Bejaardentehuis als hulpconscierge waar hij zes weken hard werkt naar tevredenheid. Hij krijgt daar een grote Bijbel, de Statenvertaling, cadeau. Maar het lezen van de Bijbel maakt hem boos.

Dat dit baantje goed gaat, mag worden gevierd. Dus na het gedane werk bij het bejaardentehuis is het tijd voor een feestje. Maar dan gaat het goed mis. Rene neemt LSD en dat valt helemaal verkeerd. Van april tot ruim oktober zit Rene in een onwerkelijkheid; een soort continue psychose.

”Ik wist niet meer waar ik was.”

In die periode zoekt hij allerlei adressen voor hulp: De ‘Jezuskinderen’, monniken, van alles. Zijn moeder neemt hem in een noodkreet mee naar en psychologe, zonder resultaat. Een fietstocht om uit te waaien brengt geen rust. Een vriend met wie hij nog enig contact had nam hem mee naar een charismatische dominee: Demonen werden uitgedreven, maar eenmaal op straat weet hij niet wat hij moet doen, en gaat naar de plek die hij dan begrijpt: De kroeg.

Zelfs Hasj is op dat moment geen vluchtweg meer maar een bron van angst en onrust.

Met de ene vriend die hij nog heeft, gaat hij in het telefoonboek op zoek naar een voorganger. Ze komen uit bij ene Herman Ketel. Ze gaan bij Herman langs en hij legt het evangelie uit. Hij vertelt over het principe van bekering en stelt voor om het zondaarsgebed te bidden.

“Mijn vriend ervoer van alles, zegt Rene, maar ik ervoer helemaal niets! “

Later kwam diezelfde vriend bij me met een enthousiast verhaal: Hij kende iemand, die een vriend had die werkte in een opvangcentrum voor drugsverslaafden in Zuid-Frankrijk. “Waarom gaan we daar niet naartoe?”

In de tijd dat Rene in Cantignergues aankomt, is hij 19 jaar en dusdanig ver heen dat hij niet meer weet of hij op aarde of in de hemel is. Volledig de weg kwijt door verslaving, komt hij op de plek waarvan hij via via hoorde: “Er is een christelijk centrum in Zuid-Frankrijk, daar gebeuren wonderen. Het is een plek waar drugsverslaafden herstel kunnen vinden onder liefdevol en geduldig toezicht van Tante Myra en Dick Pieterman.”

Het ‘centrum’ is op dat moment alleen een gebouw. Een tot slaapzaal omgebouwde geitenstal. Dit is nu de groepsruimte Mimosa. Daar was alles: Slaapruimte, sanitair, alles. Eén toilet en één douche voor gasten en begeleiding samen. (red: In het boek van Rene kun je hier nog veel mooiere omschrijvingen van vinden) En er word hard gewerkt. De forellenkwekerij en de grote groentetuin vormen een vorm van inkomsten omdat de meeste gasten geen uitkering of inkomen hebben.

Rene krijgt werk in de kwekerij, in de tuinen. Hij helpt de klanten op de kwekerij. Later krijgt hij ook de verantwoordelijkheid over de konijnenfokkerij. ”Ik kon een konijn slachten en vellen in minder dan twaalf minuten!”* Alle medewerkers verkopen wekelijks konijnen en forellen in de nabije dorpen. Levende forel in een grote watertank met zuurstoffles in een Renault Estafette bestelbus.

Rene wordt gedoopt in het vrieskoude water van de Forellenkwekerij. Hij verwacht wel een soort van heilige ervaring van een vervulling met de Heilige Geest, of tenminste kippenvel. Maar hij ervaart wederom niets.

Met een rustig en brede glimlach zegt hij: “Dat was Gods wijsheid natuurlijk. Het laatste wat ik als ex-verslaafde nodig had, was nog een ’thrilling’ ervaring.”

Rene werkt hard. Tante Myra maakt veel groenen en fruit in, en leert het ook aan Rene. Naarmate ze ouder word, neemt Rene dit meer en meer van haar over.

Gaandeweg worden huizen bijgekocht. Die huizen moeten natuurlijk worden opgeknapt en bekwaamd Rene zich ook daarin. Het centrum groeit. Vele andere verslaafde jongeren komen voorbij. Het is een combineren van werken en herstel. Maar niet alle jongeren blijven lang. Omdat ze de eenzaamheid niet aankunnen, of omdat ze later toch aan een overdosis overlijden. Enkelen blijven langer en worden christen. “Prijs God voor de opofferingsgezindheid, gehoorzaamheid en het doorzettingsvermogen van Tante Myra en Dick Pieterman.” (* – p 25 +26)

In 1985 gaat Rene op verlof naar Nederland. Daar ontmoet hij Jacqueline (Jacky) en hij is op slag verliefd. Vlak voor teruggaan naar Frankrijk bidt hij: Heer, laat haar contact met mij opnemen als zij voor mij is. Ze schrijft. Rene besluit te bellen en zegt meteen dat ze wel in Frankrijk moet willen dienen als ze iets met hem wil beginnen. En gelukkig wil ze dat.

Maar daarna ontvangt Jacqueline tegenstrijdige berichten in de kerk waar zij dan lid is waardoor ze juist gaat geloven dat Rene naar Nederland zou gaan komen. Rene schrijft eenvoudig een kaart en zegt: Ik geef mijn roeping voor Frankrijk niet op voor een vrouw. En daarmee was het contact nogal bruut klaar. Eenmaal op verlof in Nederland stelt Rene’s moeder eenvoudig weg voor: Ga gewoon even bij haar langs. En ineens is het als de eerste keer dat ze elkaar zagen: helemaal goed.

In mei 1987 trouwen Rene en Jacky. Ze leven een tijd in Nederland en gaan naar Nehemia Zwijndrecht. Rene heeft een baan en het lijkt er op dat ze settelen, maar ze willen eigenlijk gewoon naar Frankrijk.

Jacqueline valt bij: “Nee, jij wilde naar Frankrijk.”

Rene beaamt dat het vooral bij hem ‘knaagde’. Hij vertelt me dat ze ontzettend veel Jacqueline heeft doorworsteld en ook aan eenzaamheid heeft getrotseerd om nu hier te kunnen wonen. De waardering voor haar klinkt er in door.

Tot twee keer toe lijken ze een kans te krijgen om naar Frankrijk te gaan, maar dat gaat dan niet door. Toch laat ‘Frankrijk’ hen niet los. Rene vertelt hoe Dick Pieterman vanaf 1989 de boel draaiende probeerde te houden na het overlijden van tante Myra. In 1992 gaan Rene en Jacky als gezin naar Cantignergues en ze helpen daar mee. Ze weten dat het niet hun roeping is om dergelijke moeilijke jongens te helpen daar, maar wat wil God dan WEL?

Een paar weken in Cantignergues later spreekt God tot Rene met een bijbelvers uit Zacharia 6;15: “Die verre zijn, zullen aan de tempel des HEREN komen bouwen en gij zult weten, dat de HERE der heerscharen mij tot u gezonden heeft. Dit zal geschieden, indien gij aandachtig luistert naar de stem van de HERE, uw God.” Dit was voor Rene eigenlijk de eerste keer dat hij iets als ‘roeping’ ervaart. Samen met het woord ‘Olonzac’ dat hem niet loslaat.

Rene en Jacky luisteren in deze tijd naar een 24-delige-serie over het kruis van Derreck Prince. Ergens in die serie hoort Rene hem zeggen:

“Take France for instance, One of the most desert places of the world. ”

En dat was de klik. Rene heeft tot dan toe weinig voelbare ervaringen met God gehad, maar op dat voelt Rene in de auto Gods aanwezigheid. Hij begint te huilen en krijgt een duidelijk beeld van God, Frankrijk, Jacqueline en hijzelf en Derreck Prince Ministry (DPM).

Snel daarna krijgen ze een uitnodiging en komt het contact tot stand met DPM.

Er zijn dan nog vele uitdagingen in het gezin zelf, en in de manier van samenkomen met andere christenen. Maar ook komt het vertalen en drukken en verspreiden van boeken van Derreck Prince in het Frans op gang. Rene spreekt over het belang van bidden voor christenen in Frankrijk en laat mij ook een filmpje zien waarop ook oud-Cantignergues te zien is maar vooral ook de liefde voor christenen in Frankrijk doorklinkt https://youtu.be/2CbLEtk9Odc.

We sluiten af met een rondleiding in het kantoor van DPM-France. Ik weet dat ik hier morgen nog zit als ik Rene laat vertellen over alles waarin God heeft voorzien. Een fantastische verzameling van boeken vol bijbels onderwijs in het Frans. Rene drukt me een boekje in de handen dat Jacqueline schreef en ik hoor zijn bewondering voor haar keuzes voor hem en voor God. Het maakt me nieuwsgierig naar haar verhaal, maar de tijd is kort dus dat zal moeten wachten op een volgend bezoek aan de Minervois.

Belangrijk om te vermelden: Omwille van leesbaarheid, zijn wat onderwerpen zeer beknopt beschreven. In dit interview ligt de nadruk op het herstel van Rene en de link met Cantignergues daarin, maar in het boek dat Rene schreef staat nog zoveel meer over het gezin, het christelijke klimaat in de regio, de geestelijke nood in Frankrijk en daarbij ook vooral een prachtig getuigenis van Gods werk in het gezin: Het herstel van Jacqueline, hoe hun kinderen tot de Heer kwamen en hoe onze Heer in Wijsheid leidde. Zo is een van hun kinderen later in Cantignergues getrouwd en inmiddels weer wonende in Frankrijk op relatief korte afstand van Rene en Jacqueline.